Heilige Woede

Jarenlang heb ik het voelen borrelen in mij, als een vulkaan die wilde uitbarsten; woede, rage, diepe razernij.

Héél vaak heb ik in deze jaren gemerkt dat mijn woede werd afgewezen door mensen waarmee ik hierover deelde. Zelfs wanneer ik er alleen over praatte (en dus geen woede liet zien), leken mensen oncomfortabel te zijn met deze emotie. Er is mij, ook door de mensen waar ik mee werkte, meerdere malen verteld dat het beter zou zijn voor me om te focussen op de liefde, vrede en harmonie in mezelf. Dat woede een lage frequentie heeft, dat het me niet zou dienen, dat het niet nodig is om boosheid te voelen, dat het niet spiritueel zou zijn. Het heeft lang geduurd voor ik mezelf kon toestaan om mijn woede wél te voelen, te ownen. Heel lang heb ik het weggeduwd als 'niet goede' emotie, voelde mijn woede zich niet welkom, simpelweg omdat het geen emotie is waar de gemiddelde mens goed raad mee weet of zich comfortabel bij voelt.

Veel van mijn woede ging over het onderdrukken van de wilde vrouw in mezelf, over het gebrek aan grenzen, over het mezelf conformeren, kleiner maken, over het pleasen van de ander, over het onderdrukken van mijn intuitie. Toen ik hier dieper indook, kwam ik tot de ontdekking dat ik vaak het gevoel leek te hebben geen eigenaar te zijn van mijn eigen levensenergie; ik gaf deze weg door te pleasen, hield me klein, hield mijn mond, leverde in. Ik voelde een levenslange onderdrukking vanuit het patriarchaat, de kerk, vanuit allerlei instanties.

Wegstoppen

Ook als kind worden we vaak afgewezen op onze woede. Daar waar we eigenlijk een ouder nodig hebben die er voor ons is, wordt velen van ons verteld dat we ons 'normaal' of 'netjes' moeten gedragen. Krijgen we 'straf' of mogen we er niet meer bij als we dat niet doen. En als iets niet welkom lijkt in onze omgeving, hebben we al snel de neiging om het weg te gaan stoppen.

Dat wegstoppen lijdt, soms zelfs op veel latere leeftijd nog, tot opkropping, stagnatie en pijn. Velen van ons weten tot op de dag van vandaag niet hoe woede te voelen, hoe deze kracht (woede die gevoeld mag worden zet om in kracht) weer te integreren in ons wezen, zonder deze op een destructieve manier te uiten tegen een medemens. Want de woede waar ik het hier over heb gaat niet over schreeuwen tegen je partner - het gaat over jou. Jouw innerlijke vuur, jouw levenskracht, jouw power.

Woede is een poort

Zodra ik mezelf begon toe te staan te voelen (niet te begrijpen, maar te voelen), kwam ik erachter dat mijn woede de poort was naar mijn authenticiteit en soeverijniteit. Mijn woede was als een vuur dat ik moest aansteken om het écht te voelen branden. Als het gaat over de weg naar zelfbevrijding, komt daar voor mij onvermijdelijk bij dat je moet kunnen zijn met oncomfortabele gevoelens. Wanneer ik het over diepe rage heb, weet ik dat dit heel eng kan zijn om toe te laten - en dat we hiervoor eerst draagkracht mogen en moeten creeren in onszelf. Vanuit een stevige basis kunnen we laagje voor laagje toelaten. En dat is nodig, want als we onze kracht willen voelen moeten we ook bereid zijn om onze woede binnen te laten.

Voor mij had veel van deze rage zich opgehoopt in mijn baarmoeder en borsten, maar zodra ik begon los te laten wat zich daar had vastgezet, merkte ik dat pijnsymptomen begonnen te verlichten. Cysten in mijn borst deden opeens geen pijn meer (of verdwenen), mijn menstruaties waren lichter en minder pijnlijk. De term heilige woede kwam bij me op, toen ik merkte hoe ontzettend helend het voor mij was om haar op een veilige manier te kunnen doorvoelen. Om mezelf daarmee te bevrijden van oordeel en pijn.

Vuur

Vuur heeft het nodig om begrensd te branden, anders kan het destructief zijn, maar . zonder ons innerlijk vuur kunnen we niet bij onze passie, onze hitte, onze creativiteit. Zonder ons innerlijk vuur kunnen we geen duidelijke grenzen zetten, kunnen we niet bij onze levensenergie (maar geven we die bijvoorbeeld weg aan anderen, door te pleasen). Dit vuur maakte (op een soms pijnlijke manier) korte metten met gevoelens van schuld en schaamte die ik had over het voelen van deze diepe razernij, en bracht mij in plaats daarvan bij mijn eigen zuivere essentie en waarheid. Mijn heldere stroom. Zodra ik die bereikte, viel de woede/emotie ook weg. Was zij slechts een deur die ik door moest.

Voor mij leidde het binnenlaten van mijn woede ertoe dat ik stopte met people-pleasen. Het bracht me ertoe mijn waarheid te gaan spreken. Het was voor mij absoluut noodzakelijk om diep in verbinding te komen met dit onderdrukte deel in mezelf, om deze wilde vrouw die zo diep weggestopt had weer door me heen te laten stromen. Om haar te begrijpen, maar vooral om haar te voelen in mijn lichaam. En ook nu laat ze me elke keer weer dieper voelen, dieper zakken in dat wat ik zo heb moeten onderdrukken.

Soms moeten we doorvoelen, simpelweg om onze (soms heel zachte) waarheid te vinden. Mogen we door de lagen van emoties bewegen, voor we onze authentieke expressie en stem kunnen laten zien en horen.